Op een van de eerste zachte lentedagen van dit jaar, laat in de middag, zagen we de toekomstige eigenaar van ons huis in een reusachtig formaat kalmpjes voorbij zweven. Vanuit de lucht keek hij ons vrolijk aan, met zijn duim zelfverzekerd omhoog gestoken, alsof hij het allemaal prima voor elkaar heeft. Dat heeft-ie ook, denk ik.
Zaailingen
Het waren weken vol laatste keren. Laatste keer verstoppertje met Willo in de boomgaard. Laatste keer venkelthee uit de kruidentuin. Laatste keer honderdduizend zaailingen van de esdoorn met voortplantingsdrift één voor één tussen de houtsnippers uit plukken. Het is mijn tuin niet meer, maar ik wil ook niet dat de nieuwe bewoners opeens in een esdoornbos komen wonen.
Laatste keer koken op mijn fantastische fornuis met uitzicht op de toren en de brug. Fornuis gaat mee, uitzicht blijft achter. Laatste keer samen eten aan onze voor twee of drie personen vrij lange tafel van vier meter. Laatste keer dat iemand me vraagt of ik echt niet ah please even mee ga springen op de champo (ander woord voor trampoline).
Oversteek
Laatste keer een stukje typen in mijn heerlijke grote lichte kantoor. En laatste keer dat ik dan Dennis met een gigantische rat in zijn bek onbekommerd voorbij zie wandelen. Dennis is een kat en hij mag blijven. Hij is daar nodig, vanwege zijn roverskwaliteiten. Ik denk ook niet dat hij de oversteek naar de binnenstad zou overleven.
Hopelijk houden ze van jam
Laatste rondje langs alle oude en nieuwe bomen, waarvan we er zelf ook een stuk of vijftien hebben geplant. Appels, peren en kersen, maar ook een abrikoos, een mispel en een hartjesboom. De aardbeienplanten bloeien uitbundig en de bessenstruiken hangen - in tegenstelling tot vorig jaar - boordevol met nu nog lichtgroene besjes. Hopelijk houden ze van jam, de nieuwe bewoners.
Even tussendoor. Ik schrijf dit stukje aan onze nieuwe (normaal formaat) tafel in ons nieuwe huis, terwijl de tegelzetter aan de andere kant van de deur tegels zet. Mijn takenpakket bestaat uit zorgen voor koffie en koeken en dat er niks misgaat en dat alle moeilijke vragen correct beantwoord worden. Ik vind dit haast een bovenmenselijke verantwoordelijkheid, en tot mijn eigen verbazing gaat het tot nu toe goed.
Maar is de tegelzetter hier mijn oplettendheid aan het testen of wat?
Magnetronmaaltijd
Het waren ook weken vol eerste keren. Eerste keer sinds jaren dat ik een magnetronmaaltijd at, want het fornuis en de rest van de keuken zijn er voorlopig nog niet. Viel niet tegen, moet ik in alle eerlijkheid bekennen. Eerste keer ook dat ik met poepzakjes op pad ging, want dat is wel zo fris in de binnenstad. Viel wel tegen, gatsie. Maar ook de eerste keer dat we 's morgens vroeg naar de Waal wandelden en de zon achter de brug omhoog zagen komen.
Sommige dingen zijn nieuw voor ons omdat we nou eenmaal verwende mensen zijn. Bijvoorbeeld dat we zo nu en dan moeten zoeken naar een parkeerplaats in de buurt en dat bezoekers een parkeerkaart moeten kopen. Dat de laadpaal is nooit vrij is. En sinds ik erop let zie ik in alle hoeken camera's hangen en ben ik de hele tijd bang dat ik per ongeluk iets fout doe en dat het dan op beeld staat. (Heb ik wel poepzakjes bij me?!?!)
Ballon
‘Het is vast vreemd om jezelf zo groot te zien,’ zei Peter bij de overdracht. ‘Dat vragen wel meer mensen, maar ik ben eraan gewend,’ zei de nieuwe eigenaar. Het went dus om jezelf in twintig bij acht op een ballon in de lucht te zien hangen. Ik heb zelf geen plannen in die richting, maar ik vind het toch een geruststellende gedachte.
Buiten of binnen wonen: allebei hebben ze hun charme. Mooie tegels trouwens 😊